باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ سحر طاهري: زمانی بود گوشی های تلفن در ایوان خانه ها خودنمایی می کرد. یادم می آید ساعت ها منتظر می ماندیم تا بتوانیم کد شهری را آزاد کنیم؛ زمانی بود اگر حادثه ای برای کسی پیش می آمد سعی داشتیم به خانواده اش دلداری بدهیم نه این که داغی برداغ آن ها بیفزاییم….
حالا پس از گذشت سال ها و با پیشرفت علم و تکنولوژی دیدگاه ما هم تغییر کرده است. نمی دانم گذشت زمان ما را این گونه کرد یا قدرت فضای مجازی از اراده ما بیشتر است؟
ما را چه شده است که با دیدن صحنه های وحشتناک؛ دیگر حالمان بد نمی شود و سعی می کنیم زودتر از دیگران بهترین عکس حادثه ای را برای شبکه های مجازی ثبت کنیم! آیا می خواهیم داغ خانواده ای را تا ابد ماندگار کنیم و هر روز و هر لحظه به یادش بیاوریم جوانش چگونه میان شعله های آتش ضجه می زد و یا چگونه میان پاره های آهن تکه تکه شده است.
حتی گاهی به جای کمک کردن به حادثه دیده گوشی همراه خود را در می آوریم تا سوخته شدن پدر و پسری را برای خواهر و مادر و همسرش ثبت کنیم و یا خرد شدن و پاره شدن شکم راننده ای را از نزدیک ترین نما عکس و فیلم بگیریم.
کجاست قلب های مهربانی که به هم یاری می رساندند؟!
بیایید همه با هم قلب های مهربان و یاری رسان را فدای دنیای مجازی نکنیم و از انتشار عکس و فیلم هایی که می دانیم باعث آزار دیگران می شود خوداری کنیم.
واقعا مردم ما شيوه ي بدي پيش گرفتند و به يك عده ظلم ميشه
بعضیها دیگه شورشو در آوردن