باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ محمد باقري: انسان موجودی است ذاتاً اجتماعی که برای رفع حوایج شخصی ناگزیر به برقراری تعامل و ارتباط با اجتماع است که در این مرحله غالب الگوهای رفتاری رایج را قهراً از جامعه پیرامون خود کسب می کند و در مسیر آن ها قرار می گیرد. الگوهایی که بعضاً به غلط و ناصحیح در مقطعی باب می شوند از این دسته می توانند باشند. شاید از این روست که همواره ذهن جامعه شناسان و روانشناسان بر تاثیر جامعه بر فرد و بالعکس متمرکز شده و آنان را در ورطه تیوری پردازی در جهت تبیین این کنش ذاتی انسان و جامعه انسانی قرار داده است. اما آنچه بیش از هر چیز دیگر در چند سال اخیر و در رقابت های انتخاباتی به مثابه یک تمایل جمعی به طرز نگران کننده ای شایع شده (بد اخلاقی های انتخاباتی) است. شیوه ی رفتاری ناصوابی که متاسفانه به طرز چشمگیری بنیان های اخلاقی و امنیت روانی جامعه را می تواند تحت الشاع خود قرار دهد و منشا بسیاری ناهنجاری های اجتماعی می تواند باشد.
در ادوار مختلف،و با نزدیک شدن به برگزاری انتخابات، چهره هایی شاخص که واجد شرایط و صلاحیت های خاص می باشند و همچنین از پایگاه های اجتماعی گسترده برخوردارند، وارد کارزار حساس و مهم انتخابات می شوند که در این بین برخی از این گروه، بدون مد نظر قرار دادن منافع عموم و با نگاه تک بعدی و از طرق و انحاء گوناگون، سعی بر اثبات برتری خود و تخطیه و تخریب دیگر رقبای خود می نمایند و در این مسیر از هیچ خدعه و نیرنگی فروگذار نیستند از تهمت و افتراء گرفته تا حتی تخریب اقدامات عام المنفعه رقبای خود و پس از آن ادبیات و گفتمان سیاسی را وارد مرحله ای نامطلوب و مشمئز کننده ای می نمایند که به هیچ وجه مطلوب جامعه اسلامی ای که داعیه دارش هستیم نخواهد بود.
آنچه دامنه این نگرانی را بیشتر می نماید این است که حلقه های مریدان افراد مذکور، با علم و یا جهل بر این امر دامن زده و موجبات بسط اندیشه های التقاطی اربابان فکری خود را فراهم می آورند.در برابر این گروه، آن دسته از افراد شایسته ای که با پندار پاک پا در این عرصه نهاده اند و همچنین هواداران آن ها را وادار به مواضعه می نماید و به تبع آن طیف دیگری از مردم نیز درگیر این بد اخلاقی ها می شوند.
این تضارب در عمل، بازنده ای ندارد جز اجتماع و پیامدش خالی شدن هرچه بیشتر عرصه سیاست از اخلاق است.نباید فراموش کرد که در جامعه اسلامی هرگز هدف، وسیله را توجیه نمی کند و رسیدن به هدف با هر وسیله ای پشتوانه و توجیه عقلی و شرعی ندارد. پس وقت آن رسیده که جامعه با توجه به تجربیات تلخ تاریخی خود و با بینش و بصیرت به مصاف این مفاجات و ناهنجاری اجتماعی برآید و با هوشیاری به تمیز سره از ناسره بپردازند. باشد تا در فضایی امن و سالم، عموم مردم بدور از حواشی زاید و چالش های غیر مرتبط با اصل انتخاب، مجال بهتر اندیشیدن بیابند و شاهد عرضه ایده های ناب و در نهایت تحقق شایسته سالاری باشیم.
