باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان- درد جانبازان زخم باروت نیست؛ بیکاری فرزندان است با وجود این که همه ساله در رسانه‌ها و محافل مختلف سخن از اقدامات جدی برای فرزندان جانبازان و رفع مشکل بیکاریست، به جز تکدر اذهان جامعه تغییری در وضعیت این قشر به وجود نیامده است.
به گزارش سايت خبري باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان؛ این روز‌ها همه سخن از پاسداری و جانبازی در راه ارزش‌ها و داشته‌های این خاک و میهن مقدس است، پاسداری و گذشت از آنچه که امروز در سایه امنیت رقم می‌خورد.
شاید تیترهای توصیفی و تعریفی این روز‌ها در رسانه‌های مختلف نکته تکراری حرف‌هایی باشد که در طول سال برای یک روز زده می‌شود؛ نکته‌ای که تنها به یک جشن ختم می‌شود.
امروز درد جانبازان و خانواده‌شان نبودن در تیتر رسانه‌ها و گوشه‌ای آرام زندگی را سپری کردن نیست؛ درد روز افزونی‌ست که در این دنیای بیکران و تنگ سمفونی خود را می‌نوازد.
امروز فرزندان نسل باروت و ترکش در خوزستان که سال‌ها در سایه درد پدران و جانبازی آنها به ثمر نشستند و پشت لب سیاه کردند میوه‌های نارس و کالی شده‌اند در دامن همین پدر، پدری که سال‌های پس از مجروحیت خود را با امید به روزگار روشن و پر از آسایش فرزندانش التیام داد.
درد بیکاری فرزندان جانباز سرزمین کارون امروز بیش از هر روزی به چشم می‌آید و درد پدرانی که سال‌ها با درد ولی پر از امید نهال زندگی خود را پروراندند تا در سایه‌سار امیدشان به آرامش برسند.
افسوس که امروز نیز فرزندان نسل ایثار و شهادت در سایه کهنه درخت روزگار خود؛ در سایه تبر خورده از زخم ناجوانمردی دشمنان به نهالی پیر تبدیل می‌شوند و شرمسار از بیکاری و آینده مبهم دردی به دردهای پدر و مادر می‌افزایند.
سال‌ها امید برای ثمره گرفتن ثمره زندگی یک جانباز با بیکاری و انزوا توام می‌شود و حرف‌های نیش دار مردم زمانه که «تا فرزند جانباز هست جای ما در اشتغال کجاست» نیز فزونی سمفونی آتش را فوران می‌بخشد.
فرزندانی که در سایه نفس‌های پر از باروت پدر و غم حرف مردم زمانه با مدرک‌های دانشگاهی وارد دهه 30 زندگی می‌شوند، فرزندانی از نژاد مردان باروت و خمپاره که امروز در تنگنای بیکاری شوق آینده را از سر پراندند.
امروز که بار دیگر صفحه کاغذی تاریخ جنگ را ورق می‌زنیم درد و دست و درد؛ جنگ است و جنگ و برای آزادی، برای ساختن امروزی برای فرزندان خود و این سرزمین.
امروز که بار دیگر فرزندان درمانده از آینده این خاک را به نظاره نشسته‌ایم حسرت آینده، زندگی و مثمر بودن آزارمان می‌دهد.
با گذشت چند دولت در سال‌های اخیر، جز نشان دادن خانواده‌های جانبازان برخی از مناطق کشور و شعارهای دولت‌مردان هیچ اقدام موثر و برنامه‌های برای رفع مشکل بیکاری این نسل پر درد رقم نخورد و چشمان منتظر جوانان نسل رشادت همواره منتظر کابینه‌های بعد و بعد ماند.
