در سوگ حسين نجفيان شاعر مسجدسليماني
آه اشک / تو مطلوب ترین قطره آبی

باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ هوشنگ فرجي: حسین نجفیان دلباخته ی کوه، بوی ریواس و کرفس و وفادار زادگاهش مسجدسلیمان بود.

حسین نجفیان، شاعری که آفتاب، نشانش کرده بود و در زایش دوباره ی درد در قامت استوار یک سپیدار، بلندای زردکوه را دریافته و در هئیت پرشکوه فروتنی در دامان پاک کوهستان زیسته در سال 1324، از پدری معتقد و مادری مهربان، دیده بر جهان گشود.

بردوش یقیین و پاکی، کودکی را در دو منزلی های نفتون در میان خانواده ی همیشه شلوغ سپر می نمود. به او حسین آقا می گفتند و در چشمانش ستاره ی اقبال می درخشید. همراه پدر و حضور در جمع بزرگان برای حسین کوچک اولین مکتب بود. با گرفتن دیپلم و به شوق تدریس در سپاه دانش ثبت نام کرد و به مدت دو سال در ناحیه ی زابل از استان سیستان تدریس کرد.

در این ایام بود که ادبیات خصوصاً شعر او را در برگرفته و در رویاهای شبانه، قیصر کاخ هزار کنگره بود که کبوتران را در پگاه به امید تجسم عشق پرواز می داد. برای برآوردن ماه، نعمه های او حالا در سطر ها بر سفیدی کاغذ نمایان شده بودند و او تحت تأثیر شاعران دهه چهل به خصوص شاملو و اخوان، راه خود را در سرایش دنبال می کرد.

در بازگشت از سربازی به استخدام بانک صادرات در آمد، که او را آماده ی تشکیل زندگی کرد. نگاهش در دام نگاهی باید گرفتار می شد.

همنشینی او با مجید فروتن، شاعر خوب آن روزها و بحث و گفت گو راجع به ادبیات و تماشای فیلم های بسیار حال او را در احوال شعر و ادبیات نگاهی می داشت. کلام او حالا با درخشش در سطر، حکایت راهیابی او به عرصه ی جدی شعر را نوید می داد:

آهوان

پوزه در باد دارند ز بیمِ پلنگان

آهوی رمیده ی من

در کدامین سوی باد می جوید

پلنک زخمی اش را

……

اشرف نوذریان، حسین شاعر را از رمنده گی،رهانه با هم بودن را زیر یک سقف آغاز نمودند تا سه فرزند خود: شیدا، رضا و شیرین را به ارمغان آورند.

حسین آقا حالا دیگر وارد عرصه فعالیت های اجتماعی و سیاسی شده بود. در سال 55 عضو انجمن شهر بود و برای آگاهی عموم جهت بیداری در مقابل استبداد شاهنشاهی تلاش می کرد.

نقش آفرینی او در محافل اجتماعی از او مرد تمام عیاری ساخته بود که دیگر به خودش تعلق نداشت و زمان زیادی را صرف اموری می کرد که دیگران از او انتظار انجامش را داشتند. دوره ی دوم شعری او تحت تأثیر تعهدات اجتماعی قراردارد:

شوق گفتنم

درکشاکش هجوم واژه ها

وصدایی که زمین را به جستجو بود

در حل مجهول سکوت فرو خفت …

در دوران اصلاحات یک فعال تمام عیار بود. چاپ مقالات متعدد در نشریات حکایت از انگیزه و توان او در حوزه ی اجتماع و سیاست دارد تاجایی که مطلب او را با نام «سفیر آزادی » که به سخنرانی رئیس جمهور وقت در سازمان ملل، اختصاص داشت، دوبار در روزنامه ی سلام تجدید چاپ شد.

در پنجاه سالگی به علت بیماری ناچار شد حنجره اش را به تیغ جراحی بسپارد و این تلخی عمیقی بود که همواره از آن رنج می برد:

خون هزار پرنده ی سکوت از گلوی پاره ام جاری ست

گذر ایام و عبور از فراز و فرودهای بسیار، آحسین را در آستانه هفتاد سالگی قرار داده بود. حالا دیگر کلامش کوتاه اما عمیق بود.

با خراب کردن ساختمان باشگاه نفتون، کاخ خاطرات اش در هم فرو ریخت تا او را وادار به نوشتن حدیث نفسی کند که دل هر مسجدسلیمانی را که حتی یک بار به باشگاه نفتون رفته باشد، به درد آورد.

قلب حسین آقا در اواخر شصت سالگی به علت بیماری شکافته شد اما او توانست داستان های کوتاه اش را «صندوق یخی،قوچ هزار و یکمین ….. » در همین ایام که درد او را بی قرار کرده بود، بنویسد. اما دریغ که ساز زندگی او قبل از چاپ آثارش در وانفسای خرداد 95 در هفتاد سالگی، ناکوک گردید.

یادش تا ابد گرامی

«میراث من»

میراثِ من

قبای زنده اعصار نیست

میراثِ من

تاریخ خوفِ ایام نیست

میراثِ من

لکه های کبود نعلی شکلی است

بر پشت نوزادهامان

که یادرگار سُمِ اسبان است

برجنین مادرانمان