باشگاه روزنامه نگاران مسجدسلیمان/ حسین مددی: حنجره ی طلایی خنیاگر بزرگ بختیاری ، ده سالیست در زیر سکوت سنگین و سرد زمین بی صدا مانده است.
چه سرنوشت غم انگیزی ست گلوی کبکی را ریگ و سنگ و خاک پوشاندن، و نیمدری های باز با افقی ابری بی رد هیچ پرنده ای در حسرت نسیم سحری و ترنم بهاری بسته شدن!!!!!
صدای مخملین و هارمونیزه ی آبهمن چنان گیرا و کاریزماتیک بوده که بدون ساز نیز دلنشین و اهورائیست. این صدا توانست محدودیت موسیقی بختیاری را به لحاظ جغرافیایی و مخاطب پذیری ، در هم ریزد و طیف وسیعی را نسبت به موءلفه های موسیقی بختیاری جذب نماید . به جز محدودیت ملودیک بودن آن، و یا محدودیت سازی( نی ، سرنا -کرنا ) که مخاطب خاصی را طلب میکند ، ولی با جذبه حنجره ای که داشت توانست این انتقال و مخاطب پذیری را به تمامی جغرافیا و نسل های متمادی وگوناگون تعمیم بخشد.
تنظیم ارکسترال توسط اساتیدی چون عطاء جنگوک ، منصور قناد پور و سولوهای علی حافظی در این فرایند ، نوعی پارادایم گریزی از آن موسیقی محدود فراهم آورده است که حاصل این فونکسیون هنری و عاشقانه ، همذات پنداری و حس سمپاتیک شنونده و لذت شنیداری او از ترانه های ایشان است حتا اگر به محتوای آن نیاندیشند.
ویژگی های هنری آ بهمن:
———————————–
۱- سرایش اشعار خوب و به کار گیری کلمات آرکائیک(قدیمی) = در مقام شاعر.
۲- انتخاب بهترین لحن موسیقایی متناسب با محتوای موسیقی (شعر) = در مقام آهنگساز .
۳- دارا بودن صدای گرم ، دینامیک ، حسی و عاطفی ، مخملی ، قابل فهم و فنی = در مقام خواننده.
۴- دارای زبان ، گویش و لهجه ای کاملا سلیس ، ملموس ، فولکلوریک و اصیل = در مقام گویشور
۵- درک تاریخی (زمانی) از نوع مخاطب ، نوع ذائقه موسیقایی و کلامی = در مقام آبدیت بودن. و…….
و در یک عبارت :
علاالدین ، در ساحتی فرهنگی و معنوی قابل تحلیل و بررسی است . چون جدای از فردیت خود، از اسرار و رموز فرهنگ یک قبیله ی پیشا تاریخی و ورجاوند سخن می گوید…….و به عبارتی دیگر : او ” نمادی” از آن همه ” بود ” بوده است.
