باشگاه روزنامه نگاران مسجدسلیمان/ جمشید جلیلی: ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻭﺿﻊ شهر ﺧﻮد ﺩﺭ ﺗﻼﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﯾﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﻭ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺷﺨﺼﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ، ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﯼ ﺷﺮﯾﻒ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﯼ، ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ، ﺷﺒﮑﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﻣﻨﯿﺖ، ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ، ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﮐﻮﭼﻪ، ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﺯﺑﺎﻟﻪ، ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰ، ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺣﻤﻞ ﻭﻧﻘﻞ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻭ … ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ, ﻭﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﺮﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﯿﮕﯿﺮ ﻭ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﻭﺭﻭﺩ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭنگارنده ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﺴﺎﺳﻨﺪ، شهروندانی ﺁﮔﺎﻩ، ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺭﺍ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺷﺪﻩ، شهری ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺗﺮﺳﻮ ﻭ ﺧﻤﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ . ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭی ﺑﺎ ﻃﻨﺰﯼ ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﺪﺍﺭد ﺍﮐﺜﺮ ﻫﻤﺸﻬﺮﯾﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺍﻣﻮﺭﮐﻼﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺻﺮﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.وﺷﻬﺮﺩﺍﺭ ﺗﺤﺼﯿﻠﮑﺮﺩﻩ ایﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻮﻻ ﻣﺮدم شهرستان ما ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯽ ﮔﯿﺮﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺷﺨﺼﯽ وسیاسی ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻬﺮهم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﺍﺯ دیگر دانشجویان ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ وضعیت عمومی و ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ یکی آز دانشگاههای موجود در شهرستان ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯدانشجویان ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ این وضعیت ﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ رییس دانشگاه عنوان کرده ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﺯﯾﺮ ﻭﺭﻗﻪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺳﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ! ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮدانشجوها ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻣﺎ ﺗﺰﺭﯾﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺮﺍﺱ ﺩﺭ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻡ ( ﻋﻠﯿﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ) ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﺷﺮﯾﻒ ﺧﻮﯾﺶ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮﯼ و ﺍﺳﺘﯿﻔﺎﯼ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؟ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﯼ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎﺕ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﭼﻪ ﺩﺧﻠﯽ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺷﻐﻠﯽ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺍﻭﻝ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻨﯿﺖ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮﻗﻊ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻗﻮﻝ حضرت حافظ « ﻭﺻﻒ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﺐ ﭘﺮﻩ ﺍﻋﻤﯽ ﻧﺮﺳﺪ » ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﺪﮎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ و دانشجویان ﻣﯽ ﻫـﺮﺍﺳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ، ﻣـﻘﺎﻭﻣﺘﯽ ﺟـﺎﻫﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ شهری زنده ﭘﻮﯾﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﺁﻣﺪ، ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺟﺰ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮﯼ ﻭ ﻣﺴﯿﺮﯼ ﺟﺰ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎﺕ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﺁﻧﺎﻥ « ﺗﺎﺑﻮ » ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﯾﻢ . ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﻔﻮﺳﯿﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ : « ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ، ﺷﻤﻌﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦ »
سلام. ممنون از پیشنهاد و دستورالعمل شما. دقیقا یک تحصیلکرده ترسو به مراتب مخرب تر از یک فاقد سواد ترسو است( متاسفانه شمار اینگونه تحصیلکردگان در شهر ما کم نیست) . البته کیفیت دانشگاه ها و مدارس در تربت دانشجو و دانش آموز بسیار پایین است و اگر کسی شخصاً تلاش نکند ، هیچگاه دانش اجتماعی را در دانشگاه و مدرسه فرا نخواهد گرفت.
سلام جناب علیجانی…متاسفانه ما در برخورد با دیگران و حضور در محافل خصوصی و عمومی بجای مطالبه گری و پرسشگری شروع به نق زدن وبه اصطلاح نالیدن آز گرفتاریهامیکنیم واصل موضوع را رها میکنیم وبرای احقاق حق وحقوقمان خود را مظلوم عالم میدانیم که منتظریم دستی از غیب برسد و مطالبات مارا پیگیری نماید