خودکشی، پل لالی، و سکه ای که دو رو دارد

باشگاه روزنامه نگاران مسجدسلیمان/ محمد باقری: این روزها نام پل ارتباطی لالی به مسجدسلیمان و اتفاقات پیش آمده در روی آن در همه جا شنیده می شود.پلی که گویی ایستگاه آخری شده برای واماندگان از هجوم فشارهای معیشت و زندگی.گاه و بی گاه خبرهای تکان دهنده از انتحار جوانان مسجدسلیمان و مناطق اطرافش و پرتاب خود از بلندی آن به اعماق آب های رازگون و عمیق جاری در زیر آن به گوش رسیده می شود.بی آنکه صدای شوم این ناقوس مرگ و هشدارهای پی در پی آن  توجهی را بخود جلب کند و برای پیشگیری از تکرار این تراژدی ها که بار سنگین و منفی روانی به اجتماع تحمیل میکند،آستین همتی بالا زده شود ویا حتی از نظریه های کارشناسان مربوطه در حوزه های روانشناسی و جامعه شناسی و… برای تحلیل علمی این پیشامدهای ناگوار استفاده شود.
اما سکهء اتفاق دل آزار اخیر که فردی به قصد خودکشی خود را از ارتفاع پل درون آب انداخت، روی دیگری نیز داشت.رویی که به سرعت وجه غالب این داستان شد و جای اصل آن اتفاق نگران کننده را گرفت.جوان ماهی گیری که شاهد آن ماجرا بود،به درون آب پریده و پس از جدالی سنگین و نفس گیر، با جریان آب و فرد اقدام کننده به خودکشی، او را نجات داد.در صحبت های هیجان زده ای که از فیلم های منتشر شده توسط شاهدان عینی به گوش می رسد،بخوبی در پس تمام سنگینی فضای دلهره آور حاکم بر آن دقایق،می توان متوجه فشار وارده و خستگی زیاد به این ناجی گمنام شد.اما براستی چگونه می شود فردی در کسری از ثانیه چنین تصمیم سرنوشت سازی بگیرد و با ارجح انگاشتن دیگری بر خود، پایانی خوش برای این داستان تلخ رقم بزند.
تیمور محمدی،اهل روستای پیردالو شوشتر.جوانمردی که از بعد این اقدام تحسین برانگیزش تا کنون، هیچ تمایلی برای مطرح شدن   از خود نشان نداد.
ایثار و از خودگذشتگی امری پسندیده در تمامی دیدگاه های اخلاقی و قومی و میهنی و حتی دینی است.به گونه ای که در آموزه های دینی،از ویژگی های مهم مومنان راستین،برخورداری از روحیه ایثارگری است .حضرت علی(ع)در روایتی ایثار را بزرگترین کرامت اخلاقی برای انسان ها برشمرده است.ودر روایتی دیگر از آن باعنوان بالاترین نیکی ها یاد نموده است.از دیگر سو در کتب آموزشی و از عهد کودکی با معرفی رشادت های شهیدان و داستان هایی از فداکارانی چون ریزعلی خواجوی(دهقان فداکار) و پتروس،سعی وافری در تفهیم این امر و القاء بهتر آن در مبانی تربیتی کودکان شده است.اما هرگز نباید از یاد برد که به صرف گفتن و نوشتن و شعار دادن،فرهنگ ناب ایثار و فداکاری در جامعه نهادینه نمی شود.بجای گرفتن عکس های یادگاری با ناجی این داستان،بهتر است با معرفی گسترده و ملی،تندیس ملی فداکاری به ایشان اهدا و نسبت به برطرف نمودن مشکلات معیشتی اش اهتمام صورت پذیرد.
با گذری اجمالی و بررسی نام و اقدامات افراد شاخص و شناخته شده که در حافظهء تاریخی به عنوان فداکار و ایثارگر نقش بسته است با نکتهء ظریف اما تاثیرگذاری مواجه می شویم و آن این است که غالب آنها دارای مشاغل معینی بوده و در راستای این مشاغل رسمی و شناخته شده،دست به اقداماتی زده و کاری شگرف را رقم زده اند.به عنوان مثال معلمان فداکاری که یکی داش آموزش را از سیلاب نجات داد و خود اسیر امواج خروشان شد.یا آن معلمی که در حریق کلاس درسش،دانش آموزانش را از کلاس نجات داد و خود اما در آتش سوخت؛یا راهدار خلاق و فداکاری که با بستن راه ،موجبات فرود اضطراری هواپیما در جاده را فراهم کرد.و یا پلیس فداکاری که با جانفشانی افراد اسیر در برف و بهمن را نجات داد.اما قهرمان این داستان،فاقد شغل و یا پیشهء خاص و معینی است.
دو روی این سکه،بیانگر دو طیف از مردمان در حال زندگی در این خطه می باشند.یکی ناامید و شکست خورده و مغلوب و دیگری اما امیدوار و پیروز و غالب.هر دو طرف این ماجرا،نیاز به تفقد دارند و رسیدگی.یکی برای ترمیم آلام و احیای امید در زندگی اش و دیگری برای تقویت روحیه و فرهنگ ایثار در جامعه.در هرحال صورت مسئله را نباید پاک کرد.ضروری است که بصورت فوری اکیپی مجهز از ناجیان غریق و غواصان به همراه تجهیزات امداد و نجات و قایقان تند رو بصورت سه شیف در مکان هایی که از پیش در آن محل جانمایی شده اند مستقر، تا فرد یا افراد غیرآماده و بدون تجهیزات جان خود را برای نجات غریقی به خطر نیاندازند.