باشگاه روزنامه نگاران مسجدسلیمان-با پایان رسیدگی مقدماتی به صلاحیت ثبت نام کنندگان انتخابات مجلس شورای اسلامی و اعلام نتایج تأیید صلاحیت ها، برای بسیاری این سئوال پیش آمده است که تفاوت میان عدم احراز صلاحیت، رد صلاحیت و تأیید صلاحیت چیست؟
تفاوت عدم احراز صلاحیت با رد صلاحیت چیست؟
پس از این که روند بررسی مراجع چهارگانه برای تأیید و یا رد صلاحیت نامزدهای انتخابات مجلس شورای اسلامی به پایان برسد، جدا از نامزدهایی که تأیید صلاحیت خود را دریافت می کنند، تعداد زیادی از ثبت نام کنندگان نیز با پیام عدم احراز صلاحیت و یا رد صلاحیت رو به رو شوند؛ نتایجی با معنای متفاوت که ثبت نام کننده را از ادامه رقابت های انتخاباتی باز می دارد…
رد صلاحیت، به این معنا است که مسئولین مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب کرده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.
بر همین اساس تأیید صلاحیت، این معنا که نتیجه تحقیقات انجام شده اثبات می کند که شرایط مندرج در ماده ۲۸ در فرد داوطلب متعین است و بنابراین فرد به واسطه تحقق شرایط، حق شرکت در رقابت های انتخاباتی را کسب می کند. عدم احراز وجود صلاحیت، به این معنا که ناظران علی رغم انجام تحقیقات گسترده سلباً و اثباتاً نتوانسته اند در خصوص شرایط موضوع ماده ۲۸ علم قطعی کسب کنند.
در این حالت از آنجایی که با توجه به توضیحات پیش گفته احراز صلاحیت و شایستگی افراد برای شرکت در انتخابات منوط به احراز و تعیین اوصاف مذکور در فرد است، داوطلب مذکور تأیید صلاحیت نخواهد شد.
ماده ۲۸ قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی
گفتنی اسـت، ماده ۲۸ قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی هفت شرط را برای انتخاب شوندگان در هنگام ثبت نام قید کرده که به این شرح است: «اعتقاد و التزام عملی به اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، تابعیت کشور جمهوری اسلامی ایران، ابراز وفاداری به قانون اساسی و اصل مترقی ولایت مطلقه فقیه، داشتن حداقل مدرک کارشناسی ارشد و یا معادل آن، نداشتن سوء شهرت در حوزه انتخابیه، سلامت جسمی در حد برخورداری از نعمت بینایی، شنوایی و گویایی و حداقل سن سی سال تمام و حداکثر هفتاد و پنج سال تمام».
بدیهی است که داوطلبان نمایندگی اقلیتهای دینی مصرح در قانون اساسی از التزام عملی به اسلام مستثنی بوده و باید در دین خود ثابت باشند.
