بزن نی، بزن ناییِ ایل باش تو غمخوارِ تنهایی ایل باش

در کار “آستاره” قرار بود بهمن آواز “آستاره” را بخواند، من داشتم اجرا می کردم و بهمن هم داشت می خواند. توی همین حال و هوا متوجه شدم این شعر را بهمن با یک حالتی غیر متعارف می خواند. هيچ وقت ندیده بودم که بهمن گریه کند، دیدم که حین خواندن این شعر بهمن دارد گریه می کند و این موضوع روی صدای بهمن تاثیر گذاشته بود.

باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ سعيد مرادي: علي حافظي متولد ۲۵ شهریور ۱۳۳۴ مسجدسلیمان، با نزدیک به چهار دهه فعالیت هنری، بنیان گذار سبک جدید نی نوازی در موسیقی بختیاری است. وي شیوه نی نوازی خود را در موسیقی ایرانی از استاد حسن کسائی و در موسیقی بختیاری از مایه های اصلی کرنا و سرنا نوازان محلی فرا گرفته است.

حافظي در جشنواره نی نوازان کشور موفق به کسب مقام دوم و در جشنواره موسیقی مقامی خوزستان به دریافت دیپلم افتخار نائل گردید. حاصل سال ها تلاش ایشان خلق آثار ماندگاری ست که در پنج کاست روانشاد بهمن علاء الدین و افزون بر آن در ساخت دهها اثر هنری برای موسیقی بختیاری و دیگر اقوام اهتمام داشته اند.

بزن حافظی نای نی نال رفت از این ایل افسرده کلزال رفت

بزن نی، بزن ناییِ ایل باش تو غمخوارِ تنهایی ایل باش

بزن،توشهْ ما را توانی ببخش به دار و گر و برد جانی ببخش

بزن حافظی “نای نی نال”رفت از این ایل افسرده”کَل زال”رفت

بزن حافظی تازه کن پرده را تسلی بده اندکی زرده را

بگردان و چپ کن کمی کوچ را بزن، بختیاری بزن، سوگ را

بزن گاگریوی که امشب دگر فروپاشد از دیده، خون جگر

بزن حافظی، نایی ایل من که از کارون شود نیل من

چه مَردی،چه مَردی،خدا را چه مَرد فرو خُفت در خاک غمگین سرد

کجا رفت مردی که یک دشت بود کَس و کار تاراز و مُنگشت بود

دگر جراتی در دل کوه نیست دگر زرده چون قبل بِشْکوه نیست

نه تنها بهار مرا باد برد که ایل و تبار مرا مرگ خورد

از این پس که می خواند،این درد را که تش می زند،چالۀ سرد را

از این پس،چه کس ما را هیاری کند چه کَس،یاریِ یختیاری کند

چه کَس ،زیر و رو می کند یاد را صدا می زند آعلیداد را

که مان همسفر می شود کوچ را غزل می کند پازَن و قوچ را

که حرمت نهد ساز تُشمال را به سُرنا کِشد نای نی نال را

که در پانگونی به پایِ بَهیگ نهد بر چانهْ افتو به تیگ

بزن نی،که نی فرصت زاری است بزن زخمم این بار هم کاری است

اگر جنگل سربلند تِنُوش شود شعله در جان مینابنوش

اگر اشکِ کارونِ نالانِ پیر بغلتد ز ایلاق تا گرمسیر

اگر برف سنگین کوه کَلار شود سنگ بر شانۀ هفت و چار

اگر دختران فَراق و دریغ ببُرند گیسوی خود را به تیغ

شود ناله هر جان،که در هر تن است بهای یک آواز آبهمن است

بزن حافظی نای نی نال رفت از این ایل افسرده کلزال رفت

علي حافظي در ارتباط با خاطراتش با زنده ياد بهمن علاالدين مي گويد: در کار “آستاره” قرار بود بهمن آواز “آستاره” را بخواند، من داشتم اجرا می کردم و بهمن هم داشت می خواند. توی همین حال و هوا متوجه شدم این شعر را بهمن با یک حالتی غیر متعارف می خواند. هيچ وقت ندیده بودم که بهمن گریه کند، دیدم که حین خواندن این شعر بهمن دارد گریه می کند و این موضوع روی صدای بهمن تاثیر گذاشته بود. آقای قنادپور كه از عزيزان روشندل هستند گفت: که شما خارج شدید. از بهمن خواهش کردم که برویم و استراحت کنیم و جریان را برای قنادپور گفتم که آقای علاءالدین حین خواندن این شعر، متاثر شدند.

حافظي در چندین جشنواره موسیقی به عنوان داور حضور فعال داشته است در زمینه تربیت هنرجو شاگردان ممتاز و فراوانی را آموزش داده است. بي شك نام علي حافظي با استاد بهمن علاالدين گره خورده است. وقتي در سوگ آ بهمن علاالدين خواند و نواخت و گريست:

مو غریو اي ولاتُم که ندارم ره به جایی

هر چی اَمداد اِزَنُم نیرسه به جایی

آسمون ابری گره دنیانه کِرد تنگ

چنو که هیچکنه هیچکی نیکُنه بنگ

مو چِتو دل خوش کُنُم لا ئی همه بَرد

روزگار چه زِم اِخوی که خُم ندونُم

بَستیِ به تال غم تَمدارِ جونم

ای دل ای باور نکن دنیا خَش اَبو

چالِ سردِمون پُر ز تَشُ آبو