تاملی بر حادثهء آتش سوزی در منطقه نفتک مسجدسلیمان
جدال نابرابر آتش و ماشین خراب آتشنشانی

رویش زاگرس/ محمد باقری: اگر چه فضای مجازی-مانند سایر پدیده های نوظهور اجتماعی- دارای معایبی ست که بارها به آن اشاره شده است، اما به نظر می رسد این سکه، روی دیگری هم دارد و آن هم گسترده بودن مخاطبان و سهولت انتشار وقایعی است که شاید در هنگام وقوع، کمتر شاهد و ناظری داشته، اما دامنه ی اثرات و عواقب آن بسیار فراتر از اندک افراد ناظر آن رخداد می باشد.
چندی پیش خبری مبنی بر وقوع آتش سوزی در ملکی شخصی از یکی از شهروندان در منطقه ی نفتک مسجدسلیمان در رسانه های محلی منتشر شد. به فاصله ی زمانی کوتاهی ویدوئی بسیار ناراحت کننده که توسط یکی از حاضرین در این صحنه تهیه شده بود، به مدد قابلیت های برشمرده از رسانه های مجازی، منتشر شد. که طی آن، ماشین آتشنشانی حاضر در محل حریق، خراب بود و اهالی با اعتراضات شدید در حال خاموش کردن به وسیله ی شیلنگ آبی بودند که از خانه شان به دنبال خود می کشیدند و مامور آتشنشانی نیز، با سکوتی تامل برانگیز و با سطلی در دست از تانکر آب پاش خراب آتشنشانی، آب بر می داشت و همراه با سایر اهالی، روی آتش می ریخت!
صرف نظر از برخورد ناپسند صورت پذیرفته توسط یکی از شهروندان، اما این اتفاق هشدار و زنگ خطری است برای مسئولین و تصمیم گیران شهری، که وظیفه ی صیانت و حفظ جان و مال شهروندان را بر عهده دارند. وقت تامل بیشتر بر روی وظایف حیاتی برخی ارگان های خدمت رسان رسیده است. باید از این عزیزان پرسید فارغ از جنبه های حقوقی این اتفاق و مسئولیت های مدنی ایجاد شده، در چنین اوضاع نابسامان اقتصادی، چنانچه مالی از شما، جلوی چشمان تان در حال سوختن باشد و تنها امید نجات بخشی از اموال خود را در آمدن ماموران زحمت کش آتش نشانی می دانستید، چه حسی به شما دست می داد اگر با صحنه ی خرابی ماشین آتش نشانی مواجه می شدید؟
به نظر می آید ستادهای بحران و ارگان های متولی، باید پا را فراتر از صدور بیانیه و اطلاعیه های کلیشه ای گاه و بیگاه گذاشته، و علاج واقعه را پیش از وقوع نمایند و در راستای جلوگیری از این قبیل پیشامدها، از دستگاه های درگیر در حوزه ی گسترده عوامل بحران زا، بازدیدهای مستمر به عمل آورده و گزارش دقیق ارگان های مربوطه را از روند تعمیر و نگهداری ماشین آلات و امکانات و ادوات شان دریافت نمایند. در فرض که حادثه ی ناگوار و گسترده ای نظیر آنچه چند شب پیش در کلنیک درمانی سینا اطهر منطقه ی تجریش تهران رخ داد  و ۱۹ تن از هموطنان مان را به کام مرگ کشاند، در مسجدسلیمان واقع می گردید، با کدام بضاعت و توان اجرایی، امکان کنترل ابعاد گسترده و ناگوار جانی و مالی آن حادثه میسور بود؟ آیا اگر این قبیل اتفاقات در مسجدسلیمان واقع می شد، با این میزان از آمادگی و شرایط موجود، باز هم شمار کشتگان ۱۹ نفر می بود؟ با این حال نیز دادستان تهران، طی یک اقدام پسندیده، به موضوع مربوطه ورود و دستور بازداشت چند نفر را که از وظایف قانونی خود قصور کرده و اهمال داشته اند را صادر کرده است. نباید فراموش کرد که با توجه به موقعیت جغرافیایی مسجدسلیمان، و زلزله خیز بودن آن، چنانچه زمین لرزه ای کمی گسترده تر از آنچه در سال پیش شاهد آن بودیم واقع شود، چگونه به مهار تبعات ویرانگر و اجتناب ناپذیر آن پرداخته خواهد شد؟
در پایان باید گفت، این نوشتار نافی تلاش های نیروهای زحمت کش و فعال در حوزه های کاری مذکور نمی باشد، بلکه تبیین واقعییاتی است که تا حل نشدن اساسی آنان، زحمات این افراد شریف نیز تحت الشعاع قرار خواهد گرفت.