گزارشی از وضعیت اسفناک زندگی در مناطق ایستگاه سد و شهید بابا احمدی مسجدسلیمان
بعضی مسئولان از این درد بمیرند رواست/ پشت بام خانه ام را با بنرهای مراسمات عزاداری پوشانده ام که چکه نکند!/ یکی از فرزندانم به دلیل آن که موبایل نداشته است ترک تحصیل و دیگری فقط ثبت نام کرده است/ ۳۰ سال است که مسئولین ما را به بازی گرفته اند/ در طرح جابجایی مناطق آلوده مقرر گردید هر خانه ای که خریداری می شود توسط شهرداری تخریب، نخاله برداری و تبدیل به فضای سبز شود اما این اتفاق نیفتاد/ ما جز فراموش شده گانیم!

بعضی مسئولان از این درد بمیرند رواست/ پشت بام خانه ام را با بنرهای مراسمات عزاداری پوشانده ام که چکه نکند!/ یکی از فرزندانم به دلیل آن که موبایل نداشته است ترک تحصیل و دیگری فقط ثبت نام کرده است/ ۳۰ سال است که مسئولین ما را به بازی گرفته اند/ در طرح جابجایی مناطق آلوده مقرر گردید هر خانه ای که خریداری می شود توسط شهرداری تخریب، نخاله برداری و تبدیل به فضای سبز شود اما این اتفاق نیفتاد/ ما جز فراموش شده گانیم!

رویش زاگرس: سعید مرادی/سحر طاهری: نخستین زمزمه‌های تخلیه شهر مسجدسلیمان به دلیل قرار گرفتن بر روی مخازن نفتی و آلودگی ناشی از آن ۲۴ سال پیش سر زبان‌ها افتاد اما از آنجایی‌که امکان جابجایی این شهر با افزون بر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت غیرممکن بود لذا دولتمردان در سال ۱۳۸۵ به این فکر افتادند که به‌جای جابجایی کل شهر نسبت به جابجایی فقط مناطق آلوده اقدام کنند. در این راستا در همان سال و در  جلسه شورای اداری خوزستان با حضور رئیس‌جمهور وقت مقرر شد تا  مبلغ ۱۲۰ میلیارد تومان توسط شرکت نفت تأمین و به سازمان مسکن و شهرسازی برای نظارت عالیه برساخت و ساز تعداد ۵ هزار واحد مسکونی اعطا شود.

این طرح عملاً در شهریور سال ۸۶ کلید خورد و در آن سازمان مسکن و شهرسازی به‌عنوان مجری و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی خوزستان به‌عنوان پیمانکار زیر نظر استانداری خوزستان کار را به مرحله اجرا درآوردند.

در این راستا قرار بود در این طرح جابه‌جایی حدود ۵ هزار خانوار از ۵ منطقه آلوده به نفت و گاز مسجدسلیمان پس از آماده‌سازی منازل در ۲ نقطه امن چم آسیاب و ۷۰۰ واحد آپارتمانی نیمه‌تمام هوانیروز ساکن شوند.

البته سال ۸۶ نیز با توجه به تفاهم‌نامه بین وزارت مسکن، وزارت نفت، استانداری خوزستان و بنیاد مسکن انقلااب اسلامی استان ۷۰ بلوک موجود به ۹۷ بلوک و تعداد واحدها از ۷۰۰ به ۱۴۰۰ واحد افزایش یافت و در همین راستا تعدادی از خانه‌ها خریداری و مابقی سال هاست در بلاتکلیفی مانده اند…

سلیقه ای عمل کردن در خرید خانه های مناطق آلوده به نفت و گاز و تبعیضی که صورت گرفت اگر چه با اعتراضاتی مواجه شد اما کسی صدای این مردم را نشنید یا اگر هم شنیدند کسی توجه ای نکرد!

دیروز برای گزارش به دو منطقه پشت برج (ایستگاه سد) و خیابان شهید بابااحمدی رفتیم متاسفم که بگویم با صحنه هایی از درد، رنج و فقر مردمی مواجه شدیم که به جرات می گویم اگر مسئولان از این درد بمیرند بر آنان روا باشد…

برای تهیه این گزارش در منطقه پشت برج ایستگاه سد قبل از آن که به اولین خانه قدم بگذاریم پشت بام خانه نظرمان را جلب کرد که با بنرهای مراسمات عزاداری آن را پوشانده بودند از زن خانواده که سوال کردیم پاسخ داد: در بارندگی اخیر سقف خانه به شدت چکه می کرد. توانایی کاهگل کردن هم نداریم به همین دلیل یکی از آشنایان تعدادی از این بنرها را آورد و روی سقف خانه گذاشت شاید جلو چکه کردن را بگیرد و این زمستان هم بگذرد! از او پرسیدم درآمد شما چگونه تامین می شود گفت: در مقابل نگهداری تعدادی گوسفند ماهانه ۱۰۰ هزار تومان دریافت می کنم که بابت اجاره خانه هزینه می شود. واقعیت این است با یارانه ای که می گیرم گذران زندگی می کنم. وی یک پسر ۱۵ ساله و یک دختر ۱۴ ساله دارد. وی در ارتباط با خانه ای که در آن زندگی می کند نیز گفت: اجاره نشین هستم. خانه در طرح قرار دارد و نمی دانم این خانه خریداری شده است اما هنوز تخریب نشده و یا این که صاحب خانه در نوبت خرید خانه توسط شرکت نفت می باشد! شرایط زندگی در این خانه غیرقابل توصیف است نه خبری از آبگرمکن بود و نه خبری از کولر از او پرسیدیم زمستان و تابستانت را چگونه می گذرانی؟ خنده تلخی کرد و پاسخی نداد!

از او در ارتباط با شرایط تحصیلی فرزندانش پرسیدیم گفت:به ما گفتند برای درس خواندن باید موبایل داشته باشند به همین دلیل پسرم ترک تحصیل کرد و دخترم هم ثبت نام کرد اما به دلیل آن که موبایل ندارد تا امروز نتوانسته است درس بخواند!

براتی یکی دیگر از ساکنان این منطقه می گوید: ۳۰ سال است که مسئولین ما را به بازی گرفته اند. هر کسی پارتی داشت منزل او را خریدند و بقیه هم  سال هاست بلاتکلیف مانده اند! وی ادامه داد: مثل این که ما جزئی از این مملکت نیستیم. به بهانه جابجایی منازل در مناطق آلوده به ما اجازه ساخت و ساز نمی دهند. شهرداری می گوید اجاز نداریم برایتان آسفالت کنیم و اداره گاز هم به همین دلیل خدمات نمی دهد و اجازه خرید و فروش هم نداریم. داریم زجر می کشیم لطفا صدای ما را به گوش مسئولان کشور برسانید چرا که از مسئولان شهرستان کاملا ناامید شده ایم!

یکی دیگر از اهالی محل گفت: در طرح جابجایی مناطق آلوده مقرر گردید هر خانه ای که خریداری می شود توسط شهرداری تخریب، نخاله برداری و تبدیل به فضای سبز شود اما این اتفاق نیفتاد. هر کسی وارد این منطقه شود فکر می کند منطقه جنگی ست. خانه های خریداری شده تخریب اما نخاله برداری نشده است. علاوه بر چهره زشتی که به این محل داده است محل تردد جانوران و پاتوق بعضی معتادان هم شده است! امیدوارم هر چه سریع تر تعیین تکلیف شویم و مسئولان نیز این جا را جزئی از شهرستان بدانند!

به محله شهید بابا احمدی رفتیم اوضاع اینجا نیز همچون ایستگاه سد بسیار وخیم است. اوضاع اولین خانه آن قدر وخیم است که احتمال می دهم دیوارهایی این خانه باران زمستان امسال را نخواهد دید! و در صورتی که رسیدگی نشود ممکن است فاجعه انسانی رخ دهد…

بوی شدید گاز به مشام می رسد اما خبری از گازکشی نیست. می گوید کبریت بزنید آتش از گوشه کنار این خانه روشن خواهد شد! وارد اتاق که شدیم بخشی از اتاق  با چند پتو و بخش دیگر با یک قالی پاره و فرسوده پوشانده شده بود! که به دلیل چکه کردن سقف خانه زیلوی زیر پا خیس شده بود!…

نصیری یکی دیگر از اهالی این منطقه نیز می گوید: همان گونه که خودتان مشاهده کرده اید جاده دسترسی به خانه های ما وجود ندارد و این مسیر هم توسط خود ما درست شده است. وی ادامه داد: بیش از ده سال است که بین فرمانداری و شهرداری سرگردان هستیم. می گویند باید بایستید تا منازل شهرک ولی عصر تکمیل شوند اما نمی گویند کی این اتفاق می افتد. وی ادامه می دهد: مطمئن باشید اگر زلزله ای همچون زلزله دو سال پیش بیاید و یا بارندگی شدید رخ بدهد تلفات زیادی خواهیم داشت. این را گفتم که بعدها مسئولین توجیهی نداشته باشند!

کمی بالاتر آقای رضوی به ما می گوید: ما کلا جز فراموش شده گانیم! مسئولان هم که جواب درست و حسابی به ما نمی دهند مگر این که شما صدای ما را به گوش آنان برسانید. وی ادامه داد: الان سه روز است لوله آب را دزدیده اند و آب نداریم. اداره آب می گوید لوله شخصی ست خودتان باید مجددا لوله کشی کنید. وی گفت: در این منطقه خیلی ها که از دولت ناامید شده اند خانه ها را رها کرده و رفته اند در مناطق دیگری زندگی می کنند و تنها ۴ خانواده که شرایط مالی مناسبی نداشته ایم مانده ایم! ما اگر وضع مالی خوبی داشتیم که اینجا نمی ماندیم. وی ادامه داد: در کنار ما یک پیرزن تنها زندگی می کند. متاسفانه معلوم نیست کی می خواهند به مشکلات ما رسیدگی کنند. بالاخره می خواهند به ما خانه بدهند یا خیر؟ بالاخره ما داریم اینجا زندگی می کنیم باید به ما امکانات بدهند…

عزیز قلی قاضی زاده یکی دیگر از ساکنین می گوید: معلو م نیست کجای جهان داریم زندگی می کنیم اصلا جز ایران هستیم یا نه؟ وی ادامه می دهد من دو خانه مجزا دارم که در یکی از آن خودم و دیگری فرزندم زندگی می کند. به من گفته اند اگر می خواهی در شهرک ولیعصر به شما خانه بدهیم باید هر دو خانه ات را بدهی تا به شما یک خانه بدهیم و تعهد بدهی که شاکی نشوی!…

اما… مطالبه عمومی اهالی این مناطق که به زندگی در شرایط سخت عادت کرده اند، برخورداری از حداقل امکانات زندگی، بهداشت، راه، نخاله برداری منازل تخریب شده، تعیین تکلیف وضعیت خود و… است که می طلبد مسئولان و برنامه ریزان استان و شهرستان با نگاهی جدی و از سر دردخواهی به مشکلات مردم این منطقه توجه کنند و با عزم و اراده‌ای از روی خواستن برای حل مشکلات مردم قدمی موثر و مستمر بردارند تا شاید زندگی عادی در این مناطق جریان بگیرد.

فراموش نکنیم سال ۹۸ پس از زلزله ۵/۷ ریشتری مسجدسلیمان بیش از۲ هزار پکیج کالا توسط ستاد اجرایی فرمان حضرت امام(ره) به شهرستان تعلق گرفت. از هرکه در این مناطق که بی شک جز فقیرترین افراد در شهرستان هستند پرسیدیم کالایی دریافت نکرده بودند نمی دانم آیا آنان که مستحق دریافت نبودند با دیدن این تصاویر و خواندن این گزارش می توانند راحت سر بر بالین بگذارند! مردم این منطقه از کمک دولتمردان و مسئولان ناامید شده اند آیا می توان امید را به زندگی آنان بازگرداند؟!

تعدادی از مردم در این مناطق احتیاج به کمک و همراهی شما خیرین دارند، خانه ها در حال فروریزش، کودکان از تحصیل بازمانده، پدران و مادران نگران بارندگی ها درروزهای آینده… فراموش نکنیم همه آدم ها، شایسته یک زندگی خوب هستند، پس بیائید و به تقسیم این موهبت، کمک کنید. خیرینی که قصد کمک دارند لطفا با ما تماس بگیرند…