بررسی پدیده ای نوظهور میان روابط عمومی های ادارات/مدیران حقیقی، عملکردهای مجازی

رویش زاگرس/ محمد باقری: با ظهور ویروس کرونا و اجبار جوامع بشری به رعایت فاصله گذاری ها و حفظ شرایط قرنطینه و در کل تغییر الگوی زندگی ، و از دیگر سو نیازهای گوناگون انسانها که پیوسته در عرصه اجتماعات برآورده و تامین می شوند، باعث شد که تصمیم گیران، چاره ای اندیشیده و برای اجابت این خواسته ها، برخی از این تعاملات اجتماعی رادر بستر شبکه های اجتماعی محیا نمایند.از دانش آموزان و برنامه شاد تا اداریان و وِبینارها همه، پاسخ سنجیده ای بود برای انجام اجتماعات با حفظ پروتکلهای بهداشتی. امااین پدیده ، مانند سایر پدیدهای اجتماعی داری وجوه و سویه های دیگری نیز بوده و از گزند آفت افراط و تفریط مصون نمانده است.
در ادامه و با جایگزین شدن شیوه ها و فناوری های نوین ارتباطی، کم کم غالب روابط عمومی های ادارات، پوسته سنتی خود را شکافته و وارد عرصه روابط عمومی الکترونیک شدند.در این مسیر، بسیاری از ادارات خدمت رسان مجالی تازه یافتند تا با انعکاس بخشی از زحمات شبانه روزی خود،مردم را با بیلان کاری خود آشنا کنند. از دیگر سو با تبدیل مخاطبان فیزیکی به مراجعات آنلاین و تولید محتوا بطور یکجانبه و عملکرد ضعیف برخی سازمان ها مخاطبان را از پی جویی اخبار، بی انگیزه نموده و حجم انتشار اخبار زرد را مضاعف کرده است.در این بین، برخی از ارگان ها، برای پُر نمودن بیلان کاری خود، بدون مَد نظر قرار دادن ارزش خبری، از هر رویداد کم اهمیت، خبری تهیه کرده و به خورد افکار عموم می دهند.و با این اقدام، اخبار مهم آن دسته از ادارات تلاشگر و خدمت رسان را به حاشیه می رانند. اخبار بازدید های گاه و بی گاه، بدون داشتن بازخورد و خروجی که به نظر می رسد صِرف در معرض دید عموم مردم بودن شخص اول آن ارگان (اعم از مدیران انتخابی و انتصابی) است، نتیجه ای جز بی اعتمادی به رسالت خطیر اطلاع رسانی روابط عمومی ها در پی نخواهد داشت. بازدید هایی کلیشه وار که یک روابط عمومی باتدبیر خواهد دانست که نه تنها خبر نیستند که بواسطه مضرات اجتماعی آن، ضدِخبر بوده و به مرور، جنبه تخریبی آن دامان مدیر مربوطه را خواهد گرفت و پس از چندی، بر همگان محرز خواهد شد که این بانگ دُهُل وار، حکایت از تهی بودن منبع آن دارد.
در پایان باید گفت در شرایط بحرانی کنونی،که دلسوزان و خدمتگزاران در در جبهه مقابله با کرونا و سلامت جامعه درحال مجاهدت می باشند، شایسته تر آن است که فارغ از بازدیدهای بی نتیجه و بدون خروجی ،به فکر مدافعان سلامت جامعه بوده و در گفتار و کردار قدردان این قشر زحمتکش باشند.