رویش زاگرس: احترام به پیشکسوت در ورزش پهلوانی و قهرمانی یکی از سنت های خوب ایرانیان بوده که متاسفانه امروز با جابجایی تعصب و پول در سطح اول ورزش حرفه ای، به فراموشی سپرده شده است. متاسفانه گویا پیشکسوتان زمانی برای ما مهم می شوند که خدای نکرده بیمار شده و روی تخت بیمارستان بستری می شوند. اگر چه در بیشتر مواقع از بعضی ها حتی وقتی روی تخت بیمارستان هستند نیز خبری نمی گیریم و تنها پس از مرگ شان به یک جمله “روحش شاد و یادش گرامی” بسنده می کنیم…
پایگاه خبری رویش زاگرس مدتی ست به صورت هفتگی گفتگو با پیشکسوتان ورزش مسجدسلیمان را در رشته های مختلف آغاز کرده است که در این راه قهرمان و رکوردار ارزنده کشورمان حسین عالی محمدی به عنوان همکار ما زحمت تهیه این گفتگوها را بر عهده خواهد داشت. عالی محمدی در قسمت هشتم این سلسله گفتگوها به سراغ غلام آذر پیشکسوت ورزش مسجدسلیمان رفته است که می خوانید:
لطفا خودتان رامعرفی کنید؟
غلامرضا آذر متولد سجدسلیمان، محله بازارچشمه علی، بزرگ شده و پرورش یافته در محله ورزشکار خیز و بزرگ و عزیز بی بیان، متاهل دارای ۴ فرزند ۲پسر و۲ دختر، هم اکنون ساکن مسجدسلیمان، شغل ازاد و در صنف اتحادیه اتومبیل نمایشگاه دار هستم. مدرک تحصیلی بنده فوق دیپلم در رشته ایمنی و بهداشت محیط کار. ممنونم که با وجود اساتید بزرگوار، عزیزان در پایگاه خبری رویش زاگرس اقدام به مصاحبه با بنده کرده اند.
چگونه و از چه سالی وارد فعالیت های ورزشی شدید و مشوق شما چه کسانی بودند؟
بی بیان محله بزرگ و فوق العاده ای بوده و هست که علاوه بر زمین اصلی فوتبال تقریبا هر چند لین و محله هم مجزا زمین های مختص برای فوتبال گل کوچک نیز وجود داشت. می شود گفت تفریح اول تمام بچه های هم نسل من فوتبال بوده که بعد از خانواده امن ترین و سالم ترین محیط هایی بود که بچه ها را با اتحاد و تلاش و احترام آشنا می کرد. من دو برادر بزرگ تر و دو برادر کوچک تر از خودم داشتم که برادران بزرگ تر شهید محمدرضا و حمیدرضا همیشه مشوق و حامی من بودند.
در چه تیم هایی بازی کردید و چه افتخاراتی کسب کردید؟
فوتبال را به طور منظم از سن ۱۴سالگی به واسطه نزدیکی خانه به زمین بزرگ فوتبال بی بیان با حضور در تمرینات تیم اقبال شروع کردم و بعد از اقبال با تیم کارگر، کشاورز بی بیان و شاهین مبارکه به واسطه اشتغال در صنایع فولاد مبارکه و نفت خیز مسجدسلیمان ادامه دادم و سال ها هم افتخار همراهی با تیم بزرگ استقلال مسجدسلیمان به اتفاق دوستان عزیزم مرحوم همایون شهنی، جناب جانثار و بهمن خان روشنایی که استقلال در این سال ها فعالیت چشمگیر درتمام رده های سنی داشت و بازیهای درخشانی در استان به نمایش گذاشت.اما مقام سوم در مسابقات اموزشگاهی در سال ۵۸ با عضویت در تیم فوتبال دبیرستان شهید داریوش محمدی و قهرمانی در مسابقات قهرمانی در مسابقات کارگری در زرین شهر به همراه تیم صنایع فولاد قابل عرض است.
بهترین و بدترین خاطره ورزشی شما کدام است؟
قهرمانی تیم منتخب مسجدسلیمان در جام فلق خاطره به یادماندنی برای همه همشهری های ما بود چون چکیده ای از زحمت و تلاش مربیان و دلسوزان فوتبال شهر پس از سال ها بوده که در کارنامه پرافتخار فوتبال شهر به ثبت رسیده است. انحلال، ختم و پایان فعالیت تیم ارزشی کارگر هم به نوبه خود خاطره تلخی بود که می شود گفت باعث یاس، سرخوردگی و ناامیدی در یک نسل از فوتبال بی بیان بود.
تفاوت های دیروز و امروز ورزش فوتبال را در چه می بینید؟
عوامل متعددی میتواند وجود داشته باشد اما شاید بشود به تعطیلی یا عدم فعالیت در مدارس و محلات اشاره کرد. موتور محرکی که در حال حاضر از کارافتاده و اساتید، معلمین و دلسوزان و انگیزه ای که درگذشته وجود داشت دیگر امروز دیده نمی شود.
الگو یا الگوهای ورزشی خود را نام ببرید؟
تمامی اساتید و مربیانی که بدون چشم داشت برای ورزش و فوتبال زحمت و تلاش داشتند می توانند الگوی مناسب رفتاری، اخلاقی و ورزشی برای تمام نسل ها باشند و حیف است که از قلم انداخته شوند. با احترام به تمامی اساتید شهر از محله خودم به احترام نام دکتر معین نیا، مرحوم علی احمدی، استاد کریم برون، مرحوم شیخ ابولی پور، استاد دیدار شهنی و محمدرضا اذر می توانم نام ببرم. اما نمی شود از تلاش و نام بزرگان شهر و اساتیدی چون صیدال سرقلی، داریوش بهادری، محمدرضا دهقان، علی قلیپور، مرحوم علیرضا صالحی، منوچهرخان کبیریان،محمد لرستانی، ایرج طهماسبی و خیل عزیزان بی شمار که هرکدام اسطوره و الگو بودند و همیشه در یادها و قلب ها ماندگار براحتی گذشت.
بهترین فوتبالیست های هم دوره خودرا نام ببرید؟
در دهه ای که من فوتبال بازی می کردم شاید بی جا نگفته باشم مسجدسلیمان ظرفیت بیست تیم خوب تراز اول را داشت که هر تیمی از بازیکنان شاخصی برخوردار بود اما چون من مدافع بودم در بی بی یان فرامرز اسدپور و یوسف احمدی در حد عالی بودند مدافعینی مثل کیامرث نبی اله، غلام باقری، پرویز احمدی، فرهاد کبیریان، داریوش بهادری، مرحوم غلام اسیوند و… دارای قابلیت خیلی بالایی بودند.
مهمترین مشکلات حال ورزش مسجدسلیمان از نظر شما چیست؟
ناگفته پیداست که نیروهای کاربلد و کاردان و عدم توجه به دیدگاههای کارشناسانه پیشکسوتان و خاک خورده های ورزش یک عامل مهم است. سیاست گذاری غلط در ورزش، عدم توسعه در امکانات و ساخت اماکن ورزشی مدرن با توجه به رشد جمعیت و ایجادانگیزه و ترغیب جوانان به سمت ورزش از دیگر عواملی ست که می شود عنوان کرد.
چه پیشنهادی برای رشد ورزش و پرورش استعدادهای دیارمان دارید؟
من به عنوان خادم ورزش، مهمترین عامل را سرمایه گذاری، تشویق و دعوت به همکاری تمام دوایر، ادارات و شرکت ها می دانم. همه از عواید سرمایه های خدادادی شهر بهره مند شدند به جزء مردم و جوانان شهر. باید آموزش و پرورش و اداره ورزش و جوانان که عهده دار تربیت و پرورش روح و جسم هستند نقش پر رنگ تری ایفاکنند تا همچون گذشته نخبگان ورزشی شناسایی و پرورش یابند. باید شهرداری به مجموع وظایفی که در خصوص سلامت و شادابی که دارد عمل کند. با توسعه پارک های چند منظوره پارک ویژه بانوان باید هیئت های ورزشی به لحاظ کسب درآمد و صرف و هزینه درآمد در راه ورزش تجهیز شوند. راهکارهای مناسب برای ۳۲ هیئت ورزشی هست که علیرغم ارائه برنامه خبرگان، متاسفانه هیچ استقبالی صورت نگرفت. برای رشد ورزش باید مشکل بیکاری و اعتیاد در سطح شهر محو شود، باید دغدغه شغل نباشد، باید فکر نوجوان به ورزش و درس باشد نه این که جذب بازار کار کاذب شود.
سخت ترین رقیب ورزشی شما در زمین ورزش چه کسانی بودند؟
تمام مهاجمینی که افتخار بازی مقابل آن ها را داشتم قوی، آماده و قابل احترام بودند اما استاد مظفر عزیزپور بازیکن مبارز و استقلال، مسلم خان سلیمانی بازیکن افسر و تیم دبیرستان امیرکبیر، محمد شهنی مهاجم پیام و بهروزپروین مهاجم مشعل قابل احترام، توانمند، سخت کوش و پرتلاش بودند.
مهمترین گلی را که به ثمر رساندید و بهترین مسابقه خود را ذکر کنید؟
به واسطه پست بازی گلزن قهاری نبودم اما در حین بازی بعضی وقت ها پیش می آمد مثل بازی با مبارز در مسابقات باشگاهی و تیم دانشسرای تربیت معلم در مسابقات اموزشگاهی موفق به گلزنی شوم.
مهترین توصیه شما به ورزشکاران امروزی چیست؟
آنچه که از بزرگان آموختیم و به عزیزان ورزشکار قابل انتقال است این که اخلاق ، درس و تمرین را سرلوحه امور خود قرار بدهند که منتج به موفقیت می شود.
مهمترین مشکل تیم فوتبال نفت مسجدسلیمان؟
فکر کنم از زمان حضور تیم فوتبال نفت در سطح اول فوتبال کشور هیچ وقت تصمیم گیری توسط بومی ها و ورزشی ها در نفت صورت نگرفته است. هرگز کمیته فنی از صاحب نظران واقعی در نفت وجود نداشته، هیچ وقت تلاشی برای تزریق و جذب بازیکنان بومی به تیم نفت انجام نشده است. نفت می توانست کعبه آمال و انگیزه برای جوانان فوتبالیست شهر باشد اما دستان ناپاک سودجویان هیچ وقت نگذاشته جوانان شهر از عواید این همه ریخت و پاش بی برنامه بهره مند شود.
از مدیران و مسئولان شهرستان چه انتظاری دارید؟
بیش از هر مسئولی از نماینده شهر انتظارمیرود که واقعا پیگیر مشکلات و خیل نارسایی هایی که موجود است باشد. مسجدسلیمان علاوه بر مشکلات عدیده ای که داشته ظرف سال های گذشته از خدمت کردن به فرزندان خود نیز محروم گشته. وقتی مناصب مهم شهر به غیر از مسجدسلیمانی به افراد غیر بومی نابلد سپرده شود ارتباط مردم با مسئولین به واسطه عدم شناخت و ارتباط کمتر شده و بیان خواسته و مطالبه گری به خاطر محدودیت های ناخواسته کمتر، راندمان و عملکرد بنوبه خود کاهش یافته در نتیجه بعد از پنج ماه گذشت از انتخابات شورای شهر شهر همچنان بدون شهردار با خیل مشکلات است. از دکتر ورناصری عزیز انتظار میرود توجه و عنایت بیشتری به عزل و نصب ها داشته باشد. انتظار می رود شرکت نفت مثل گذشته نقش پر رنگ تری در عمران و رفع مشکلات شهر داشته باشد و مسئولین و شورای شهر خصوصاً اقدام عاجلی برای رفع مشکلات داشته باشند.
حرف آخر:
از شما و تمام دست اندرکاران پایگاه خبری رویش زاگرس که بنده را شایسته انجام این مصاحبه دانستید تا شاید کمکی جهت رفع برون رفت از مشکلات شود تشکر و قدردانی می کنم.
