رویش زاگرس: مسئول کانون دوستداران لهبری در گفتگو با پایگاه خبری رویش زاگرس بخشی از مشکلات و مطالبات دوستداران این منطقه را تشریح کرد. داریوش امامی در گفتگو با پایگاه خبری رویش زاگرس گفت:منطقه لهبری در موقعیت جغرافیایی جنوب مسجدسلیمان با حدود ۶۰ کیلومتر طول و ۱۰ کیلومتر عرض دارای بیست روستا می باشد که متأسفانه بعضی از آن ها به دلیل نبود امکانات اولیه زندگی از جمله آب آشامیدنی، برق، گاز، راه، مدرسه، مراکز بهداشتی و … در طول سال های گذشته و خصوصاً قبل از انقلاب خالی از سکنه و اکثر اهالی مابقی روستاهای باقی مانده نیز به دلایل ذکر شده مجبور به مهاجرت شده و در حال حاضر در روستاهای این منطقه درصد کمی از مالکین و خانواده ها ساکن هستند.
وی ادامه داد: از نظر تقسیمات کشوری تعدادی از این روستاها تحت پوشش فرمانداری شوشتر، تعدادی تحت پوشش فرمانداری هفتکل و اکثریت آن ها تحت پوشش فرمانداری مسجدسلیمان می باشندکه خود این مسئله یکی از عوامل اصلی عدم وحدت اهالی روستاها در پیگیری و در نتیجه کم توجهی مسئولان مربوطه به این منطقه مستعد و در عین حال محروم می باشد. امامی ادامه داد:با توجه به این که اهالی سابق روستاهای منطقه عمدتاً مالکین زمین های کشاورزی این روستاها بوده و هستند و از طرفی بعضی امکانات از جمله برق، جاده های روستایی، آبرسانی با تانکر در طی سال های اخیر توسط ادارات ذیربط ایجاد شده لذا ساخت و ساز های بیشتری در روستاها صورت گرفته به گونه ای که می توان گفت به میزان سه برابر اهالی ساکن دائمی روستاها، ساختمان سازی شده که صاحبان آن ها در ایام تعطیل به آنجا عزیمت نموده و بعضاً به امورات کشاورزی و دامداری می پردازند. مسئول کانون دوستداران لهبری در بخش دیگری از سخنان خود در ارتباط با اقدامات انجام شده نیز اظهار کرد:
از آنجایی که در بسیاری از روستاها تاکنون نیز تشکیلات شورا راه اندازی نشده لذا معمولاً پیگیری بصورت متفرق توسط اشخاص فعال و دلسوز صورت می گرفت و همین تفرق و عدم انسجام در پیگیری نیز یکی از دلایل عقب افتادگی این منطقه می باشد که با تلاش های انجام شده در سال ۱۳۹۹جلساتی با حضور تعدادی از اهالی همه روستاهای منطقه تشکیل و به بحث و بررسی و شناسایی پتانسیل، ظرفیت ها،ارزش ها و از سوی دیگر مشکلات عمومی منطقه پرداخته شد که بخشی از موارد مطروحه در جلسات بطور خلاصه عبارت است از : ۱-جمعیت واقعی این روستاها که ریشه در خاک این منطقه دارند قریب به ۳۰ هزار نفر تخمین زده می شود که به دلیل عدم وجود امکانات از این منطقه هجرت نموده اند در حالی که جمعیت فعلی این روستاها به حدود سه هزار نفر می رسد.
۲- جوانان غیور زیادی از این منطقه در جبهه های جنگ تحمیلی به درجه شهادت نائل شده ،جانباز و حتی مفقودالاثر شده، بسیاری از این خانواده ها اعم از ساکن و غیر ساکن ،ایثارگر هستند.
۳- این منطقه خدمتگزاران شایسته ای به سازمان های مختلف دولتی تقدیم نموده است .
۴- خود منطقه لهبری از نظر ظرفیت و موقعیت دارای پتانسیل های ویژه ای از جمله گردشگری ، کشاورزی و معادن می باشد. به طور مثال یک رودخانه فصلی در سرتا سر این منطقه جاریست که حدود ۷ ماه از سال جاری و زیبایی کم نظیری را در اواخر پائیز ،زمستان و بهار به نمایش گذاشته و بخشی از این منطقه نیز تحت حمایت سازمان محیط زیست استان ،زیستگاه بز و کل وحشی می باشد.
در همین رابطه می توان گفت یکی از نتایج حاصل از برگزاری این جلسات ایجاد یک تشکل (فعلا غیر رسمی) برای پیگیری مشکلات مشترک روستاها بود که عنوان “کانون دوستداران لهبری “بر آن گذاشته شد و مقرر گردید مکاتبات و پیگیری های روستاهای این منطقه به صورت تجمعی صورت پذیرد.
این تشکل عملا در سال ۱۳۹۹ ایجاد شد و با مشارکت و فعالیت دلسوزانه تعدادی از اهالی روستاهای مختلف که به نوعی علاقه مند ، توانمند و مورد وثوق مردم بوده ، با یک تقسیم کار مناسب فعالیت خود را آغاز نمود .
پیگیری ها
وی ادامه داد: کانون یاد شده پس از شناسایی مشکلات ۱۷ گانه منطقه ، مذاکرات و مکاتبات خود را با مسئولان مربوطه از طریق بخشداری محترم گلگیر آغاز نمود و کلیه مستندات آن موجود می باشد. البته در این میان بازدیدهای میدانی توسط مسئولان اجرایی شهرستان و همچنین یک مرحله نیز از سوی نماینده محترم مردم شهرستان مسجدسلیمان صورت گرفت اما مشکلات منطقه همچنان به شرح زیر به قوت خود باقیست :
مشکلات
۱- احداث و تکمیل جاده های بین روستاهای منطقه لهبری تا مرحله آسفالت (به عنوان مثال بعضی روستاها فقط ۴ کیلومتر با همدیگر فاصله دارند در حالی که حدود ۵۰ کیلومتر راه روستایی را باید طی کنند تا به روستای همجوار خود برسند)
۲- اصلاح و تقویت شبکه برق روستایی با توجه به افزایش جمعیت و ساخت و سازهای جدید .
۳- احداث آب نما و پل برای عبور اهالی از رودخانه فصلی :
(توضیح اینکه از اولین بارندگی پاییزی در بسیاری از روزها دسترسی اهالی به زمین های کشاورزی و مراتع آن سوی رودخانه غیر ممکن میشود و حداقل اجرای سه آبنما کاملا ضروریست.)
۴-اصلاح و تکمیل چهار جاده ورودی به منطقه که متاسفانه هیچ کدام تکمیل نشده و در مقاطع مختلف قول و وعده های زیادی داده شده ولیکن از اقدام عملی تا کنون خبری نشده است.
۵-ضرورت تامین امنیت منطقه و ایجاد پاسگاه انتظامی. توضیح این که فاصله اهالی روستاها تا پاسگاه مربوطه بطور میانگین حدود ۴۰ کیلومتر است .
۶- اصلاح جدی و فوری نقشه برداری های نادرست اداره منابع طبیعی بطوری که روستاها را در یک محدوده ی بسیار تنگ زندانی نموده ،زمین های اطراف و چسبیده به طرح های باز هم نادرست روستاها به تملک دولت درآورده و عملاً امکان ساخت و ساز مردم را غیر ممکن ساخته است .
۷- ایجاد و تاسیس مراکز آموزشی در روستاها، که متاسفانه سابقه داربودن مدرسه در این روستا ها بطور میانگین ۵۰ سال می باشد و این امر اخیراً توسط سازمان نوسازی مدارس آغاز شده ولی با کمال تاسف از این همه کوتاه نظری و عدم نگاه توسعه گرایانه ، در روستاهای هایی که در ۶۰ سال پیش مدرسه دو کلاسه داشته اند مشغول ساخت مدرسه یک کلاسه می باشند؟!
۸- ایجاد و تاسیس مراکز بهداشتی که یکی از نیاز های ضروری و روزانه اهالی می باشد ولیکن هیچ اثری از این خدمات در منطقه نیست.
۹- اصلاح و تقویت شبکه اینترنت و تلفن همراه با توجه به این که این خدمات مورد استفاده همه ی مردم اعم از شهری و روستایی می باشد .
۱۰-ایجاد و تقویت فعالیت های آبخیز داری و آبخوان داری در منطقه که باداشـتن زمیـن های بسیـار حاصلخیز
عمدتاً تپه ماهوری بوده و با ایجاد این خدمات می توان هم از تخریب زمین های کشاورزی جلوگیری و هم سطح زیر کشت کشاورزی را افزایش داد و هم سایر منافع ناشی از این اقدام را باعث شد.
۱۱- آبرسانی به روستاها هم اکنون با مشکلات عدیده با تانکر صورت می گیرد ولیکن با پیگیریهای مستمر سالهای گذشته پروژه آبرسانی به منطقه بعد از حدود سه سال از کلنگ زنی استاندار وقت ( آقای شریعتی ) و مسئولان محلی متاسفانه تا کنون هیچ اقدام موثری صورت نگرفته است.
۱۲- ظرف سال جاری به تعدادی از روستاهای منطقه گاز رسانی صورت گرفته است ولیکن عمده روستاها هنوز از نعمت گاز محروم هستند .
تقاضای مردم :
ضمن تشکر از قول های داده شده تقاضای مردم انجام وظیفه مسئولان است .
