باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ بهروز فرهاديان: «انتخابات» يكي از نشانه هاي روشن مردمي بودن نظام جمهوري اسلامي است. انتخابات مجلس خبرگان رهبري، انتخابات رياست جمهوري، انتخابات مجلس، انتخابات شوراهاي اسلامي و . . . راه هاي اعمال نظر خواسته هاي منطقي مردم در اداره جامعه است.
آثار مثبت و گرانسنگ اين حضور مردمي است كه نظام جمهوري اسلامي را قادر ساخته در انبوه هجوم هاي بي وقفه بيگانگان، همچنان مقتدر و سربلند باقي بماند. در اين مقال بازگويي جنبه هاي ارزشمند انتخابات قصد نشده، چرا كه به انحاء مختلف در اين باره قلم ها بر كاغذ و كلام بر زبان رانده شده است.
معيارها و ضوابطي كه در انتخابات از سوي مردم و نامزدهاي انتخاباتي بايد به اجرا در آيد و همچنين نگراني ها و زيان هاي ناشي از غفلت و يا بي توجهي به اين معيارها مورد نظر است كه گاه در ميان تعريف و تمجيدهاي زياده و عدم دورانديشي و يا منافع آني، به فراموشي سپرده مي شود.
پيش از اين وقتي هياهوي انتخاباتي فرو مي نشست و واقعيت بي غبار جنجال ها رخ مي نمود، زيان هاي ناديده، خود را بر عقول تحميل مي كردند و همين روزنه اميدي مي شد كه در آينده و در موارد مشابه، نامزدهاي انتخاباتي، صاحبنظران و مسئولين تصميم سنجيده و منطقي پيشه خواهند كرد . اما دريغا كه در انتخابات شوراها نه تنها از تجارب پيشين استفاده نشد كه اين بار همان ضعف ها و نقائص به شكل نگران كننده تري بروز پيدا كرد.
در محدوده موضوع انتخابات سخن گفتن و راه حل ارائه دادن بر اساس امكانات موجود و دوري از ذهنيت گرايي و پرهيز اكيد از اغفال اذهان عمومي و گريز از وعده هاي نامعقول و انجام نشدني و احترام به شخصيت رقيب انتخاباتي، انتظاراتي منطقي و منطبق بر تعاليم اسلامي است. اما انگار توسل به راه هاي ناپسند براي جذب آراء مردم كم كم به شيوه اي عادي و پذيرفته شده در آمده است.
اگر در نظام هاي سرمايه داري و غير مردمي اين شيوه پذيرفتني باشد، در نظام جمهوري اسلامي كه تعاليم اسلامي را اراده كرده ، پذيرفتني نيست. كسي كه خود را نامزد انتخاباتي معرفي كرده تا در چهارچوب ضوابط ديني به رفع مشكلات مردم بپردازد، چگونه بي توجهي يا چشم بستن بر ضوابط ديني را در شيوه تبليغاتي خويش توجيه مي كند؟ به يقين در دين اسلام، هدف وسيله را توجيه نمي كند.
در انتخابات اخير، با وجود بيش از 280000 نفر نامزد انتخاباتي، بي نظمي در شيوه تبليغاتي به اوج رسيده بود. گويي در ميدان رقابت، برنده كسي بود كه در و ديوار و زمين و فضا را بيش از ديگران با نصب پوسترها اشغال كرده باشد. ولع در چسباندن عكس ها به حدي بود كه هم به ملك شخصي افراد آسيب مي رساند و هم به امكانات دولتي، تابلوهاي مدارس، علائم راهنمايي و رانندگي، سر در ادارات و سازمان ها و . . . با انواع پوسترهاي تبليغاتي پوشيده شدند كه براي اصلاح مجدد نياز به اتلاف وقت و هزينه خواهد بود. احتمال خطرات جاني و مالي ناشي از آسيب رسيدن به علائم راهنمايي و رانندگي بر كسي پوشيده نيست. همه اين خسارات و زيان ها و بدآموزي ها منتسب به كساني بود كه خود را آماده مي كردند تا در صورت موفقيت ، بر امور شهر نظارت كرده، در حفظ بيت المال كوشا بوده و در سامان دادن به امور شهري تلاش بي وقفه نمايند.
در برخي شهرها حجم پوسترهاي تبليغاتي چنان بود كه در خيابان هاي اصلي، تونلي از انواع كاغذهاي رنگارنگ در اندازه هاي مختلف با شعارهاي گوناگون ساخته شده بود. براي بسياري از رهگذران اين سئوال پيش مي آمد كه براستي اين همه اسراف و بر باد دادن سرمايه هاي شخصي و ملي چرا ؟ آيا شيوه هاي بهتر و دين پسندي در امر تبليغات وجود ندارد؟ آيا قانونگذاران، اسراف در شيوه هاي تبليغاتي و مشكلات مالي دولت و مردم را ناديده مي گيرند؟ تنگناهاي اقتصادي و كاهش درآمدهاي ملي، چنان است كه صرفه جويي ودقت در هزينه ها را بطور جدي طلب مي كند.
اما قانونگذاران و مجريان در چنين شرايطي، در برابر مصرف بي رويه كاغذ و مواد چاپي كه در مجموع مي توان گفت ناچيزترين اثر مثبت فرهنگي را دارد، موضع شايسته اي اتخاذ نكردند. وقتي خانواده ها در تأمين دفتر و كتاب فرزندان خود، با مشكل مواجه هستند و معلمين از كمبود امكانات آموزشي رنج مي برند و برخي امتحانات را به جهت مشكل تأمين كاغذ و مواد چاپي، به تذخير انداخته يا حذف مي كنند، چرا بايد در خيابان هاي اين كشور و در زير پاي عابرين، صدها تن كاغذ مربوط به پيام هاي انتخاباتي بر زمين ريخته شود؟ مگر غير از اين است كه با اين اسراف فوق العاده ، بخشي از بودجه دولت جهت ورود كاغذ و مواد چاپي از خارج اختصاص خواهد يافت؟ آيا همين مسئله بالا رفتن نرخ لوازم التحرير را به دنبال نداشته است؟
كدام قانون اجازه داده در جلو چشم ميليون ها نفر، ثروت و سرمايه هاي ملي به هدر روند و سپس بر آن نام «مبارزات انتخاباتي» نهاده شود؟! كدام ارزش و دستور ديني بر چنين كاري صحه نهاده است؟ قانون براي رشد و توسعه مملكت و عزت و سربلندي زندگي فردي و اجتماعي است، نه براي ژست هاي روشنفكري و تقليدهايي كه «خلق» را «بر باد» مي دهد و «دو صد لعنت» را به دنبال دارد.
مگر نه اين است كه ايجاد جو سنگين تبليغاتي و اسراف و چاپ پوسترهاي رنگارنگ و اتكاء به پول و ثروت و سفره هاي رنگين انداختن و وعده هاي ناشدني دادن تقليدي ناشيانه از بيگانگان بوده و شايسته جامعه اسلامي نيست ؟ مجلس و دولت مي بايست تجديد نظري انقلابي در قوانين موجود كنند و راه هاي تازه و دين پسندي در پيش گيرند تا در انتخابات آينده تجربه هاي تلخ تكرار نشود.
اگر همه راه هاي ممكن در اين زمينه بررسي شود، نتايج مطلوبي به دست خواهد آمد. از جمله محورهاي زير را مي توان مورد بررسي قرار داد:
– محدوديت پوسترهاي تبليغاتي از نظر اندازه و تعداد
– استفاده از صدا و سيما و به خصوص شبكه هاي استاني
– برخورد جدي با نامزدهايي كه در زمان تبليغ به اماكن شخصي و دولتي آسيب مي رسانند.
– توجه به تخصص نامزد هاي انتخاباتي
– واريز مبلغ معيني از سوي نامزدهاي انتخاباتي به حساب شهرداري ها جهت پاكسازي شهر پس از انتخابات
اميد است صاحب منصبان و طراحان امور براي انتخابات آينده نواقص قانون را به جد بررسي و تصميم شايسته اي اتخاذ نمايند. بدون شك هر تصميمي كه در جهت حفظ سرمايه هاي مملكت و بهينه سازي امور و پيشگيري از انحرافات فرهنگي اتخاذ شود، مورد حمايت مردم قرار خواهد گرفت.
